تست دیاپازون یکی از آزمایش های شنوایی است. اگرچه دیاپازون ابتدا در وسایل موسیقی به کار می رفت. در سال 1825 برادران وبر گزارش کردند که اگر یک دیاپازون بر روی مرکز جمجمه قرار بگیرد صدا در افراد نرمال و افرادی که کاهش شنوایی حسی عصبی دارند در گوش بهتر و در افرادی که کاهش شنوایی انتقالی دارند در گوش بدتر شنیده می شود. در واقع صدا از طریق مسیر هوایی طولانی تر از مسیر استخوانی شنیده می شود.
امروزه بیشتر متخصصین شنوایی شناسی برای تمایز کاهش شنوایی انتقالی از حسی عصبی از تست دیاپازون استفاده می کنند. تست دیاپازون اطلاعات مفیدی درباره عملکرد سیستم شنوایی مهیا می کنند. با این حال این تست ها جانشین تست ادیومتری AC و BC نمی شوند. در واقع دیاپازون نوع و میزان شنوایی را به طور دقیق مشخص نمی کند.
تست دیاپازون چیست؟
دیاپازون ابزار ساده ای برای ارزیابی شنوایی محسوب می شود. ارتعاش دیاپازون به تولید تون خالص با دوام منجر می شود. با گذشت زمان شدت این تون خالص کاهش می یابد. با این حال دیاپازون ها نمی توانند سیگنال تنظیم شده را به گوش برسانند. تست های دیاپازونی تکمیل کننده تست های ادیومتری هستند. تست های دیاپازونی با مهیا کردن اطلاعات کمی، ادیولوژیست ها را در تشخیص کاهش شنوایی حسی عصبی و انتقالی یاری می کنند.
تست وبر با کمک دیاپازون
تست وبر با یک دیاپازون 256 هرتز یا 512 هرتز انجام می شود. شاخک های دیاپازون بعد از به ارتعاش در آمدن بر روی پیشانی بیمار قرار می گیرد. از بیمار سوال می شود که صدا را در چه محلی می شنود. در افراد نرمال و افراد مبتلا به کاهش شنوایی دو طرفه قرینه، صدا در خط وسط شنیده می شود. در افراد مبتلا به کاهش شنوایی حسی عصبی، انتقالی و مختلط غیر قرینه، صدا در یکی از گوش ها شنیده می شود.
تست رین
تست رین نیز با دیاپازون 256 هرتز انجام می شود. بعد از ارتعاش شاخک ها، دیاپازون بر روی زائده ماستوئید قرار می گیرد. متخصص شنوایی شناس دیاپازون را بدون اینکه تماسی با طرفین داشته باشد در مقابل کانال گوش قرار می دهد و از بیمار میخواهد که در کدام طرف صدا را بهتر می شنود.
اگر بیمار صدا را از مسیر هوایی بهتر می شنود نتیجه ی تست رین مثبت است. نتیجه ی تست رین برای افراد دارای شنوایی نرمال و افراد مبتلا به کاهش شنوایی حسی عصبی مثبت است. اگر بیمار صدا را از طریق مسیر استخوانی بهتر بشنود نتیجه ی تست رین منفی است. نتیجه ی تست رین در افراد مبتلا به کاهش شنوایی انتقالی منفی است.
تست بینگ
در این تست نیز از یک دیاپازون با فرکانس پایین استفاده می شود. آزمایشگر تنه ی دیاپازون مرتعش شده را در مقابل استخوان ماستوئید قرار داده و سپس متخصص شنوایی شناس از بیمار می پرسد:
صدا را در کدام حالت بهتر می شنود؟ زمانی که کانال گوش باز است یا در زمانی که کانال گوش بسته شده است؟ اگر بیمار صدا را در حالتی که مجرای گوش بسته است بهتر می شنود نتیجه ی تست بینگ مثبت است. اگر بیمار اظهار کند که صدا را در حالتی که کانال گوش باز است بهتر می شنود، نتیجه ی تست بینگ منفی است. نتیجه ی تست بینگ برای افرادی که نرمال هستند و یا کاهش شنوایی حسی عصبی دارند، مثبت است. اما برای افراد مبتلا به کاهش شنوایی انتقالی منفی است.
