عفونت گوش و سرگیجه چه ارتباطی باهم دارند؟

عفونت گوش و سرگیجه چه ارتباطی باهم دارند؟ یکی از عواملی که باعث سرگیجه های وحشتناک می شود، عفونت گوش میانی است.

عفونت گوش و سرگیجه چه ارتباطی باهم دارند؟

سرگیجه های ناشی از عفونت گوش میانی در واقع یکی از وحشتناک ترین سرگیجه هایی است که فرد را زمین گیر کرده و همراه با تهوع و استفراغ شدید است که به صورت آنی شروع می شود. عفونت باعث التهاب عصب تعادل می شود و این حالت بروز سرگیجه را موجب می شود. در این نوع سرگیجه فرد ترجیح می دهد سر خود را ثابت نگه دارد و چشمانش را ببندد.

ذکر این نکته مهم است که این نوع سرگیجه ها شایع است و سن و جنسیت در آن تاثیر چندانی ندارد و ممکن است برای همه پیش آید. علت این نوع سرگیجه عفونت ویروسی یا سابقه ی ضربه است. سرگیجه معمولا با نیستاگموس یا چرخش مردمک چشم همراه  است. مدت این نوع سرگیجه ها می تواند 24 تا 72 ساعت طول بکشد و شدت داشته باشد ولی معمولا بعد از 72 ساعت شدت آن کمتر می شود.

درمان موثر در چند روز اول داروهای کورتونی است و برای کاهش سرگیجه نیز درمان علامتی انجام داده می شود. سرگیجه های ناشی از عفونت گوش ممکن است دوباره عود کند ولی معمولا شایع نیست. این عفونت ها گاهی اوقات موجب فلج عصب صورت می شوند. پس توجه به این موضوع اهمیت بالایی دارد.

علت سرگیجه خوش خیم وضعیتی می تواند عفونت باشد

متداولترین علت هایی که باعث سرگیجه می شود، عفونت است. در واقع این عفونت ویروسی به مایع گوش داخلی سرایت می کند و موجب سرگیجه می شود. در فصل پاییز و زمستان شیوع این نوع سرگیجه ها بیشتر است. در این بیماری ویروس به مایع داخل گوش حمله می کند، گوش داخلی دچار التهاب شده و فرد احساس سرگیجه می کند.

این نوع از سرگیجه که ناشی از عفونت گوش داخلی است به سرگیجه خوش خیم وضعیتی معروف است. علت این نوع سرگیجه رسوب سنگریزه های کلسیمی در مایع گوش داخلی است. در هنگام تکان دادن سر، به دلیل اینکه مایع داخلی گوش به طور طبیعی حرکت می کند، سنگریزه هایی که رسوب کرده اند نیز حرکت می کنند.

حرکت سنگریزه ها موجب تحریک گیرنده های تعادل می شوند که نهایتاً احساس سرگیجه را برای فرد به وجود می آورند. در کلینیک سرگیجه با انجام تست VNG و مانور درمانی به راحتی درمان می شود.

عفونت گوش میانی در دوران کودکی موجب بروز سرگیجه در بزرگسالی می شود

عفونت گوش میانی در دوران کودکی یکی از شایع ترین بیماری ها است. در التهاب لابیرنت، یکی از رایج ترین عوارض، حمله سموم باکتریایی یا ویروسی به دستگاه دهلیزی و حلزون است. این التهاب معمولاً همراه با سرگیجه موقتی و گاهی اوقات کم شنوایی حسی- عصبی خفیف است. در یک مطالعه ای که در آلمان انجام شده است نشان داد کودکانی که عفونت گوش میانی را تجربه کرده اند در دوران بزرگسالی نسبت به بقیه افراد بیشتر سرگیجه را تجربه می کنند.

علایم سرگیجه ناشی از گوش میانی

کاهش شنوایی و مدت زمان علائم گیجی به تشخیص نهایی در بیماران مبتلا به سرگیجه کمک می کند. سرگیجه همراه با کاهش شنوایی معمولاً به دلیل بیماری منییر یا لابیرنتیت ایجاد می شود، در حالی که سرگیجه بدون کم شنوایی بیشتر در اثر BPPV یا نوریت وستیبولار ایجاد می شود.

علائم شنوایی یک طرفه علت به علت یک ناهنجاری آناتومیکی، به ویژه در بیماران مبتلا به بیماری اعصاب محیطی کمک می کند. سرگیجه توسط BPPV یا بیماری منییر ایجاد می شود، در حالی که سرگیجه مداوم می تواند ناشی از نوریت وستیبولار یا التهاب لابیرنت ها باشد. معمولا فرد هنگام جابجایی در تخت و خم شدن این نوع سرگیجه را تجربه می کند و نوع آن چرخشی است.

درمان عفونت گوش و سرگیجه ی ناشی از آن

درمان ابتدا باید در جهت رفع عفونت گوش باشد. یک متخصص گوش و حلق و بینی با تجویز آنتی بیوتیک های مرتبط با گوش داخلی، عفونت را کنترل می کند. تشخیص سرگیجه های ناشی از گوش میانی ابتدا شامل تست های سرگیجه یعنی VNG ، ecog و تست کالریک است. بعد از انجام دادن این آزمایش ها و تشخیص محل درگیری، درمانهایی مانند مانور درمانی، تجویز دارو و رژیم غذایی به بیمار داده می شود. در ادامه با انجام آزمایش تیمپانومتری در کلینیک شنوایی، روند درمان را کنترل می کند.