عفونت گوش میانی در بزرگسالان و سرگیجه چه ارتباطی باهم دارند؟

عفونت گوش میانی در بزرگسالان و سرگیجه چه ارتباطی باهم دارند؟ یکی از عواملی که باعث سرگیجه های وحشتناک در بزرگسالان می شود، عفونت گوش میانی است.

تشخیص عفونت گوش کار سختی نیست. گوش یک ناحیه حساس است، به این معنی که وجود عفونت در این ناحیه دردناک و مخرب هستند. اما زمانی که علائم عفونت گوش شما شامل سرگیجه یا نوعی عدم تعادل باشد، احتمالاً عفونت به گوش داخلی شما پیشرفت کرده است. عفونت گوش میانی در بزرگسالان و سرگیجه نتیجه دو بیماری است: لابیرنتیت و نوریت دهلیزی.

عفونت گوش میانی در بزرگسالان و سرگیجه چه ارتباطی باهم دارند؟

سرگیجه های ناشی از عفونت گوش میانی در واقع یکی از وحشتناک ترین سرگیجه هایی است که فرد را زمین گیر کرده و همراه با تهوع و استفراغ شدید است که به صورت آنی شروع می شود. عفونت باعث التهاب عصب تعادل می شود و این حالت بروز سرگیجه را موجب می شود. در این نوع سرگیجه فرد ترجیح می دهد سر خود را ثابت نگه دارد و چشمانش را ببندد.

ذکر این نکته مهم است که این نوع سرگیجه ها شایع است و سن و جنسیت در آن تاثیر چندانی ندارد و ممکن است برای همه پیش آید. علت این نوع سرگیجه عفونت ویروسی یا سابقه ی ضربه است. سرگیجه معمولا با نیستاگموس یا چرخش مردمک چشم همراه  است. مدت این نوع سرگیجه ها می تواند 24 تا 72 ساعت طول بکشد و شدت داشته باشد ولی معمولا بعد از 72 ساعت شدت آن کمتر می شود.

درمان موثر در چند روز اول داروهای کورتونی است و برای کاهش سرگیجه نیز درمان علامتی انجام داده می شود. سرگیجه های ناشی از عفونت گوش ممکن است دوباره عود کند ولی معمولا شایع نیست. این عفونت ها گاهی اوقات موجب فلج عصب صورت می شوند. پس توجه به این موضوع اهمیت بالایی دارد.

عفونت گوش میانی در بزرگسالان و سرگیجه

هنگامی که عفونت گوش به داخل گوش داخلی پیشرفت می کند، دو عصب می توانند تحت تأثیر قرار گیرند: عصب تعادل و عصب شنوایی. عصب تعادل برای حفظ تعادل ما کار می کند، در حالی که عصب شنوایی برای شنیدن ما فعالیت می کند. هنگامی که عفونت گوش داخلی بر هر یک از عصب ها تأثیر می گذارد، نتیجه یکی از دو اختلال است.

نوریت وستیبولار و لابیرنتیت یک اختلال است که در اثر التهاب عصب تعادل ایجاد می شود. هم در نوریت وستیبولار و هم در لابیرنتیت، چون عصب تعادل ملتهب است، بیماران دچار حملات ناگهانی سرگیجه، حالت تهوع می شوند.

بعضی افراد بیان می کنند بعد از ابتلا به سرماخوردگی و عفونت گوش، حالا سرگیجه به سراغ آنها رفته واین وضعیت برای آنها  آزار دهنده است. التهاب لابیرنت ها و وجود ویروس در سیستم تعادل گوش باعث شروع سرگیجه در بزرگسالان می شود. برای رهایی از این نوع سرگیجه ها مصرف آنتی بیوتیک ها با نظر پزشک بایستی شروع شود. پس از درمان کامل عفونت گوش میانی، سرگیجه نیز خود به خود از بین می رود. در صورتیکه بعد از درمان عفونت گوش، سرگیجه شما رفع نشد میتوانید به کلینیک سرگیجه مراجعه کنید تا علت آن بررسی شود.

علت سرگیجه خوش خیم وضعیتی می تواند عفونت باشد

متداولترین علت هایی که باعث سرگیجه می شود، عفونت است. در واقع این عفونت ویروسی به مایع گوش داخلی سرایت می کند و موجب سرگیجه می شود. در فصل پاییز و زمستان شیوع این نوع سرگیجه ها بیشتر است. در این بیماری ویروس به مایع داخل گوش حمله می کند، گوش داخلی دچار التهاب شده و فرد احساس سرگیجه می کند.

این نوع از سرگیجه که ناشی از عفونت گوش داخلی است به سرگیجه خوش خیم وضعیتی معروف است. علت این نوع سرگیجه رسوب سنگریزه های کلسیمی در مایع گوش داخلی است. در هنگام تکان دادن سر، به دلیل اینکه مایع داخلی گوش به طور طبیعی حرکت می کند، سنگریزه هایی که رسوب کرده اند نیز حرکت می کنند.

حرکت سنگریزه ها موجب تحریک گیرنده های تعادل می شوند که نهایتاً احساس سرگیجه را برای فرد به وجود می آورند. در کلینیک سرگیجه با انجام تست VNG و مانور درمانی به راحتی درمان می شود.

عفونت گوش میانی در دوران کودکی موجب بروز سرگیجه در بزرگسالی می شود

عفونت گوش میانی در دوران کودکی یکی از شایع ترین بیماری ها است. در التهاب لابیرنت، یکی از رایج ترین عوارض، حمله سموم باکتریایی یا ویروسی به دستگاه دهلیزی و حلزون است. این التهاب معمولاً همراه با سرگیجه موقتی و گاهی اوقات کم شنوایی حسی- عصبی خفیف است. در یک مطالعه ای که در آلمان انجام شده است نشان داد کودکانی که عفونت گوش میانی را تجربه کرده اند در دوران بزرگسالی نسبت به بقیه افراد بیشتر سرگیجه را تجربه می کنند.

علایم سرگیجه ناشی از گوش میانی

کاهش شنوایی و مدت زمان علائم گیجی به تشخیص نهایی در بیماران مبتلا به سرگیجه کمک می کند. سرگیجه همراه با کاهش شنوایی معمولاً به دلیل بیماری منییر یا لابیرنتیت ایجاد می شود، در حالی که سرگیجه بدون کم شنوایی بیشتر در اثر BPPV یا نوریت وستیبولار ایجاد می شود.

علائم شنوایی یک طرفه علت به علت یک ناهنجاری آناتومیکی، به ویژه در بیماران مبتلا به بیماری اعصاب محیطی کمک می کند. سرگیجه توسط BPPV یا بیماری منییر ایجاد می شود، در حالی که سرگیجه مداوم می تواند ناشی از نوریت وستیبولار یا التهاب لابیرنت ها باشد. معمولا فرد هنگام جابجایی در تخت و خم شدن این نوع سرگیجه را تجربه می کند و نوع آن چرخشی است.

درمان عفونت گوش میانی در بزرگسالان و سرگیجه ی ناشی از آن

درمان ابتدا باید در جهت رفع عفونت گوش باشد. یک متخصص گوش و حلق و بینی با تجویز آنتی بیوتیک های مرتبط با گوش داخلی، عفونت را کنترل می کند. تشخیص سرگیجه های ناشی از گوش میانی ابتدا شامل تست های سرگیجه یعنی VNG ، ecog و تست کالریک است. بعد از انجام دادن این آزمایش ها و تشخیص محل درگیری، درمانهایی مانند مانور درمانی، تجویز دارو و رژیم غذایی به بیمار داده می شود. در ادامه با انجام آزمایش تیمپانومتری در کلینیک شنوایی، روند درمان را کنترل می کند.

سوال رایجی که بیشتر مراجعه‌کنندگان عزیز، به ویژه پدر و مادرها می‌پرسند، در خصوص عفونت گوش است و چون آشنایی تخصصی با گوش ندارند، اکثرا متوجه نتیجه‌ی آزمایش و حرف‌های متخصصین ما نمی‌شوند. در این پست قصد داریم به این مساله بپردازیم.

عفونت گوش چیست؟

در علم پزشکی، گوش به سه قسمت تقسیم می‌شود که با رنگ‌های مختلف در تصاویر زیر مشخص شده و می توانید آن‌ها را مشاهده کنید:

گوش خارجی: شامل لاله و مجرای گوش، گوش میانی شامل پرده و سه استخوانچه‌ی گوش و گوش داخلی شامل حلزون و عصب شنوایی است.

اگر گوش خارجی (دایره‌ی قرمز در شکل زیر) عفونت کند، به آن می‌گوییم “عفونت گوش خارجی” یا “اوتیت اکسترنال”

‌

اگر گوش میانی (دایره‌ی سبز در شکل زیر) عفونت کند، به آن می‌گوییم “عفونت گوش میانی” یا “اوتیت میانی”

عفونت قسمت خارجی که با اتوسکوپی تشخیص داده می‌شود. بررسی عفونت توسط متخصص شنوایی یا پزشک و با معاینه و دیدن مستقیم گوش بیمار به کمک وسیله‌ای به نام اتوسکوپ انجام می‌شود. عفونت گوش میانی که با انجام آزمایش تمپانومتری تشخیص داده می‌شود که توسط متخصص شنوایی و با کمک دستگاهی به نام تمپانومتر انجام می‌شود. درمان عفونت گوش خارجی و میانی به صورت دارو، مراقبت‌های پزشکی و کنترل‌های دوره‌ای است و در موارد اندکی نیاز به جراحی یا درمان‌های دیگری است.

بحث مربوط به جراحی توسط پزشک و با کمک متخصص شنوایی با انجام آزمایشات تخصصی شنوایی تعیین می‌گردد. این عفونت معمولا تاثیری بر شنوایی بیمار ندارد و بیمار ممکن است فقط درد زیادی داشته باشد، به ویژه وقتی که لاله‌ی گوش او لمس گردد یا کشیده شود. عفونت گوش میانی بر شنوایی بیمار تاثیر دارد و ممکن است همراه با درد باشد.

این عفونت ممکن است دوره‌ای، برگشت‌پذیر و مداوم باشد که در این صورت باید حتما به دنبال درمان و کنترل آن بود. در غیر این صورت عوارض نابجا و غیر قابل درمانی بر شنوایی فرد و سیستم شنوایی او می ‌گذارد.

عفونت گوش میانی چیست؟

گوش میانی که شامل پرده‌ی گوش و سه استخوانچه‌ی کوچک است، نقش مهمی در انتقال صدا دارد. گوش میانی وظیفه انتقال صدا از دنیای بیرون به سمت گوش داخلی برای تبدیل امواج مکانیکی صوتی وارد شده به پرده‌ی گوش به پیام‌های عصبی درون گوش داخلی دارد. گاهی اوقات در اثر سرماخوردگی، عفونت‌های ریوی، تورم لوزه، سینوزیت و حتی کرونا باعث عفونت و تجمع آن درون گوش میانی به ویژه در کودکان می‌شود،که به آن “اوتیت مدیا” نیز گفته می‌شود.

از علایم عفونت گوش میانی می‌توان موارد زیر را نام برد که در هر گروه سنی و بیماران مختلف متفاوت است:

• درد
• بی‌خوابی
• کم شنوایی
• بی‌تابی و بی‌قراری
• تب
• سر درد
• بی ‌اشتهایی
• ترشح آبکی و خیس از گوش

برای تشخیص این بیماری از تست تمپانومتری به همراه ادیومتری استفاده می‌شود. همچنین گوش توسط متخصص شنوایی و متخصص گوش، حلق و بینی معاینه و با اتوسکوپ دیده می‌شود. درمان آن ابتدا به صورت دارو درمانی و کنترل عفونت با دارو می‌ باشد و در صورت پابرجا بودن بیماری، ممکن است نیاز به جراحی با هدف‌های متعدد باشد. در روند تشخیص و درمان بیماری، از تست تمپانومتری در فواصل زمانی مختلف استفاده می‌شود تا روند بهبودی عفونت بررسی و مانیتور شود.

چند نکته برای جلوگیری از بدتر شدن عفونت گوش در کاربرانی که پرده‌ی گوش پاره دارند و سمعک می‌زنند.

• باید کاربر همیشه گوش خود را خشک نگه دارد، یعنی از ترشح آبکی و چرکین آن با جلوگیری از ورود آب به داخل گوش و نیز قرارگیری در معرض هوای سرد خودداری کند.
  ‌
• باید همیشه تحت ویزیت متخصص گوش و حلق و بینی قرار داشته باشد و به درمان‌ها و مراقبت‌های پزشکی تجویز شده ادامه داده و پیگیر آن‌ها باشد.
  ‌
• همیشه در هنگام استحمام برای جلوگیری از ورود آب به داخل گوش از قالب‌های ضد آب ساخته شده از گوش او (و نه از پنبه ی آغشته به مواد چرب) استفاده کند تا بدین وسیله احتمال ورود آب به داخل گوش کمتر شود.
  ‌
• ترجیحاً از سمعک استخوانی یا سمعک‌های تجویز باز استفاده شود و در صورت نیاز ضروری و ناگزیر به تجویز بسته، بهتر است به جای تجویز سمعک‌های داخل گوشی از سمعک‌های پشت گوشی با قدرت بالا (به ویژه در ناحیه‌ی فرکانسی پایین) و حذف فیدبک بسیار پیشرفته به همراه قالب گوش با ونت بزرگ جهت تهویه‌ی هوا استفاده شود.
  ‌
• از سمعک به صورت متناوب استفاده کند و معمولاً به ازای هر چند ساعت استفاده، مدت زمانی سمعک را کاملاً از گوش خود در آورده و استفاده نکند تا بدین وسیله امکان تهویه‌ی گوش فراهم آید و در صورت بدتر شدن وضعیت عفونت خود، مراتب را به متخصص گوش و حلق و بینی و متخصص ادیولوژیست خود اطلاع دهد.

آنتی بیوتیک برای عفونت گوش

برای رفع عفونت، نوع و ناحیه عفونت حائز اهمیت است. آنتی بیوتیک هایی مانند آزیترومایسین، سفکسیم و آموکسی کلاو تجویز می شود. البته بهتر است جهت تشخیص و درمان دقیق به پزشک متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه نمایید.

کورک یا اگزمای گوش چیست؟

همانطور که قبلا ذکر شد کورک با درد شدیدی همراه است. این درد غالبا با حرکت ،فک لاله یا فشار روی تراگوس افزایش می یابد
تورم میتواند به حدی باشد که مجرای گوش را به طور کامل مسدود کند. د طبیعی است که این امر هنگام اتوسکوپی ومشاهده پرده گوش مشکلاتی ایجاد میکند پوست محل مبتلا به طور محسوسی قرمز و متورم است که همراه با تب میباشد.

علت کورک چیست؟

این نوع اوتیت خارجی در اثر عفونت استافیلوکوکی فولیکولهای مو است که صرفا در قسمت غصروفی مجرا رخ میدهد. این عفونت ممکن است ناشی از خراش حساسیت مجرا و اشیای خارجی، شنا کردن در آب های آلوده یا حتی درماتیت در مجرای گوش باشد که ابتلا به فرونکلوزیس را تسهیل می بخشد. ترشح دائمی اوتیت میانی مزمن نیز به پیدایش این بیماری کمک می کند.

اقدامات و درمان کورک

معمولا در مراحل اولیه عفونت از پنی سیلین یا سایر آنتی بیوتیکها استفاده میشود. در مراحل پیشرفته اقدامات فوری تر به منظور مقابله با بیماری لازم است. خطر آسیب و انتشار به بافت غضروفی اطراف نیز وجود دارد . در صورت بروز چنین حالتی اقدامات جراحی لازم است. به محض تخلیه ترشح، درد از بین میرود. در مراحل اولیه که به اصطلاح کورک نرسیده است با گذاشتن فتیله ای که آغشته به محلول ۲/۵ درصد استات الومینیوم است میتوان درد را تخفیف داد و به جمع شدن التهاب و به اصطلاح ترکیدن کورک کمک کرد تا خود به خود چرک بیرون آید.
همچنین میتوان کورک را شکاف داد و آن را تخلیه عمومی کرد. گاهی لازم است شکافتن کورک در زیر بیهوشی انجام شود. زیرا درد شدید گوش ممکن است مانع هر گونه اقدامی شود. معمولا پس از شکافتن کورک و تخلیه چرک بیماری بهبود می یابد و نیاز به اقدام دیگری نیست. اقدامات توسط پزشک صورت میگیرد.

ملاحظات شنوایی در عفونت کورک

در اثر تورم ممکن است مجرا مسدود شده و افت شنوایی انتقالی بوجود آید. با گذاشتن هدفون به دلیل فشار بر تراگوس درد افزایش می یابد به همین علت ممکن است
آزمایش تا درمان بیماری به تعویق افتد. پس از اینکه آزمایش امکان پذیر شد لازم است ارزیابی کامل شنوایی به منظور یقین وسعت ضایعه و آسیب به ساختمانهای گوش خارجی و میانی به عمل آید.