تفاوت سمعک با کاشت حلزون در چیست؟ در این مقاله می خوانیم.
به طور کلی دو راه برای درمان هر کم شنوایی وجود دارد: درمان پزشکی (شامل دارو درمانی و عمل جراحی) و درمان توانبخشی (شامل سمعک و کاشت حلزون). در ابتدای هر تشخیص کم شنوایی، اولویت با درمان‌های پزشکی. چنانچه درمان پزشکی امکانش وجود نداشته باشد و یا موثر نباشد، به درمان توانبخشی روی آورده می‌شود.
تفاوت سمعک با کاشت حلزون
تفاوت سمعک با کاشت حلزون در موارد زیر است. سمعک تقویت کننده‌ای صدا است که صداهای دریافتی را متناسب با میزان کم شنوایی تقویت کرده و به حلزون و عصب شنوایی کاربر تحویل می‌دهد. در درمان با سمعک، فرد باید مقداری باقیمانده‌ی شنوایی داشته باشد تا به کمک آن، صداهای تقویتی سمعک را بشنود. هر چقدر کمیت و کیفیت این باقیمانده‌ی شنوایی کاربر بیشتر باشد، سطح کیفیت شنوایی فرد با سمعک و به تبع، سطح رضایتمندی او از سمعک بیشتر خواهد شد. سمعک برای فردی که ناشنوای کامل است و یا باقیمانده‌ی شنوایی اندکی دارد، به گونه‌ای که نمی‌توان به کمک سمعک، صداها را برای فرد شنوا و قابل فهم کرد، مناسب و موثر نخواهد بود که در این صورت بعد از طی یک دوره‌ی امتحانی استفاده از سمعک (معمولا بین سه تا شش ماه)، کاندیدای کاشت حلزون در نظر گرفته می‌شود.
تفاوت سمعک با کاشت حلزون
کاشت حلزون یک سیم نازکی است که با عمل جراحی درون حلزون گوش و در کنار تارهای عصب شنوایی قرار داده می‌شود و به انتهای دیگر این سیم، قسمت دریافت کننده‌ی آن وصل است که درون استخوان جمجمه و پشت لاله ی گوش و در زیر پوست کار گذاشته می‌شود و به صورت بی‌سیم با دستگاهی که در بیرون سر و به صورت آهن ربایی دقیقا بالای همین دریافت کننده قرار می‌گیرد، وصل می‌شود. دستگاه بیرونی صداها را دریافت و پردازش کرده و اطلاعات را به صورت بی‌سیمی و از روی پوست به دستگاه درونی بدن انتقال داده و سپس این جریانات خفیف الکتریکی از طریق این سیم موجب تحریک عصب شنوایی شده و منجر به شنیدن صداها می‌شوند. کاشت حلزون برای افرادی که ناشنوایی کامل دارند و سمعک کمک کننده نیست، مناسب است. ابتدا برای هر کم شنوایی، سمعک امتحان می‌شود و در صورت عدم پاسخگویی مناسب، کاندیدای کاشت حلزون برای او در نظر گرفته می‌شود. برای هر فردی کاشت حلزون صورت نمی‌گیرد. شرایط خاص دارد که باید برای تشکیل پرونده و ارزیابی‌های تخصصی به مرکز کاشت مراجعه شود.
