کدامیک برداشت درستی از ناتوانی است؟ کم شنوایی یا زدن سمعک

یک سوال اساسی که جامعه باید از خودش بپرسد: کم شنوایی و نزدن سمعک یا کم شنوایی و زدن سمعک: کدامیک برداشت درستی از ناتوانی است؟
‌
دلیل اساسی که افراد کم شنوا و یا خانواده‌هایی با کودک کم شنوا از زدن سمعک امتناع می‌کنند، این است که جامعه سمعک را نشانه‌ای از ناتوانی می‌داند!
‌
این افراد بیان می‌کنند که وقتی فردی سمعک بزند و به ویژه وقتی که سمعکش برای همه عیان باشد، نشانه‌ای از ناتوانی است.

و فردی که ناتوان است، یعنی معلول می‌باشد و فرد معلول یعنی سربار جامعه است و نمی‌تواند کارهایش را خودش انجام دهد.

پس نمی‌توان اصلا به چنین فردی کاری سپرد چون خود این فرد از انجام کارهای روزمره‌ی خود ناتوان است، چه برسد به انجام امور بقیه!
‌
این در حالی است که شواهد علمی و تحقیقی، برعکس این تفکر را بیان می‌کند. اکنون علم به این قطعیت رسیده است:

عدم زدن سمعک و کم شنوایی درمان نشده باعث آلزایمر و زوال عقل می‌شود

زدن سمعک و کاشت حلزون یعنی جبران کامل یا نزدیک به کامل کم شنوایی و جبران ناتوانی شنیداری و حذف معلولیت اجتماعی فرد!
‌
فردی که سمعک می‌زند یا کاشت حلزون دارد، یعنی او می‌شنود. پس او ناتوان نیست! پس او معلول جامعه نیست! چون او مثل افراد سالم می‌شنود!

فردی که سمعک می‌زند، یعنی به سلامتی خود اهمیت داده و درصدد رفع ناتوانی است. اتفاقا نزدن سمعک نشانه‌ی ناتوانی است!
‌
جامعه نیاز دارد ادبیاتش را اصلاح کند. طبق بیانیه‌ی سازمان بهداشت جهانی، نباید از کلمه‌ی کر و لال، سخت شنوا و … استفاده گردد، چون به نوعی فحش و بی‌احترامی است.

باید از واژه‌هایی همچون ناشنوا و یا کم شنوا استفاده کرد.

حتی الان عنوان می‌شود که در خصوص اتیسم نباید بگوییم: “کودک مبتلا به اوتیسم”.

اکنون اوتیسم را یک بیماری نمی‌دانند، بلکه یک ویژگی هست که افراد دارند و باید بگوییم: “کودک با اتیسم”!
‌
فردی که سمعک می‌زند، به ویژه وقتی که کاملا عیان است، کسی هست که به سلامتی، کیفیت زندگی خودش، سطح توانایی‌های خودش، سطح کیفیت خدماتش به جامعه اهمیت می‌دهد.

او با به جان خریدن این انگ و اتهام که جامعه به صورت خیلی ناجوانمردانه به او زده است، عهدش را به جامعه به طور کامل پرداخته است.

ولی سوال اساسی اینجاست: جامعه و ما چقدر عهدمان را به این عزیزان پرداخته‌ایم؟!