در این مقاله سعی خواهیم کرد مطالب مفیدی درباره ی سمعک مچی که اخیرا در فضای مجازی در مورد آن صحبت می شود، ارائه بدهیم. بنا بر تعریف، افت شنوایی عبارتست از، از دست دادن قدرت شنوایی گوش. به طوریکه فرد راحت نمی تواند صداهای محیط را شناسایی کند و برای برقرای بهتر نیازمند یک وسیله کمک شنوایی مانند سمعک است.
تاریخچه ی سمعک
در گذشته افرادی که افت شنوایی داشتند، از طریق لب خوانی با دیگران و جامعه ارتباط برقرار می کردند. در سال 1924 پزشکان به بیماران دارای افت شنوایی پیشنهاد دادند، از سایر حس ها مانند حس بینایی و لمسی خود برای برقراری ارتباط استفاده کنند. اگر به تاریخچه ی پیدایش سمعک نگاه کنیم، برای اولین بار در سال 1950، یک وسیله ی کمک شنوایی درست شد که دید پنهان داشته و به عنوان یک مچ بند استفاده می شد که به سمعک مچی معروف شدند. این نوع وسیله با استقبال فراوانی از سوی زنان همراه شد. این سمعک ها جزو ابتدایی ترین وسایل کمک شنوایی بودند.
سمعک های مچی با کمک یک میکروفون صدای محیط را به گوش فرد انتقال می داد. در ادامه در سال 1952، سمعک های جیبی جایگزین این سمعک شدند که تا سال 2005، در کلینیک های شنوایی تجویز می شدند.
جدیدترین سمعک های دنیا
امروزه با پیشرفت تکنولوژی و ورود سمعک هوشمند ودیجیتالی داخل گوشی پشت گوشی و نامرئی سمعک های جیبی هم منسوخ شدند. کلینیک سمعک غرب تهران (جهان سمعک) با بیست و سه سال سابقه بالینی، پیشگام در ارائه سمعک با کمترین دید ( سمعک نامرئی) در ایران است.
آیا سمعک مچی وجود خارجی دارد؟
اخیرا در خبرگزاری مهر خبری مبنی بر تولید جدید سمعک های مچی ارائه شد ، که این سمعک ها یک دستگاه الکترونیکی است که صدا را از یک منبع دریافت و پخش میکند. این خبر در حال حاضر در حد یک شایعه است و امید است در آینده ی نزدیک سمعک هایی با این ویژگی تولید شوند. در حالی که خبر مربوط به اختراع این نوع سمعک چند سالی است پخش شده، اما تاکنون هیچ خبر جدیدی در مورد آن وجود ندارد. با پیگیری متخصصین ما حتی خبری از مخترع آن نیز وجود ندارد.
