صدا بیزاری با بیش شنوایی یا حساسیت شنوایی چه تفاوتی دارد؟ تعاریف مختلفی در زمینه صدا بیزاری بیان شده که به چند مورد آن اشاره می کنیم. نوعی اختلال شنوایی است كه كنار آمدن با صداهای روزمره را سخت می كند. افرادی که این مشکل را داشته باشند، ممکن است یکسری صداهای خاصی برای آنها غیر قابل تحمل بلند به نظر برسند.
این صداها ممکن است برای افراد اطراف شما بلند یا آزار دهنده نباشد. این اختلال معمولا نادر است. از هر 50000 نفر 1 نفر را درگیر می کند. اکثر افرادی که به آن مبتلا هستند، بیماری دیگری به نام وزوز گوش ممکن است داشته باشند.
- عدم تحمل صداهای محیطی معمول
- پاسخ نامناسب یا اغراق آمیز نسبت به صداهایی که برای افراد نرمال، بلندی غیرقابل تحملی ندارند و تهدید آمیز نیستند.
- افزایش ابنورمال فعالیت (activity) ایجاد شده بر اثر صدا در مسیرهای شنوایی مرکزی
به بیش شنوایی، audiosensitivity نیز گفته می شود. اصطلاح نسبتاً جدیدتری به نام «Conductive hyperacusis» وجود دارد، پدیده ای است که در شکاف مجرای نیم دایره فوقانی شاهد آن هستیم. در این اختلال آستانه های AC نرمال و آستانه های BC بهتر از حد نرمال می باشد، در نتیجه فاصله بوجود آمده باعث می شود فرد از آگاهی بیش از حد نسبت به صداها شکایت کند. الین حالت یک مشکل شایع در افراد مبتلا به کم شنوایی حلزونی است که با اختلال عملکرد سلول های مویی خارجی ارتباط دارد.
علت شیوع صدا بیزاری چیست؟
در میان افراد مبتلا به وزوز شیوع بیش شنوایی 40% است. در میان افرادی که شکایت اصلی آن ها بیش شنوایی است، شیوع وزوز 86% گزارش شده است. تغییر تحمل بلندی صدا، در برخی اختلالات شایع مانند میگرن، استرس پس از صانحه و گاهاً افسردگی اتفاق می افتد که به علت اشکال در عملکرد سروتونین، راه های عصبی مرکزی شنوایی درگیر می شوند. به طور کلی اختلالات کاهش تحمل نسبت به صدا با برخی اختلالات محیطی سیستم شنوایی، بیماری های سیستم اعصاب مرکزی، بیماری های هورمونی و بیماری های عفونی مرتبط هستند. از علل محیطی می توان به فلج صورت، Ramsay Hunt Syndrome و جراحی استاپدکتومی اشاره کرد. البته در موارد ذکر شده ممکن است رفلکس اکوستیک به سبب آسیب مستقیم به عضله رکابی در جراحی استاپدکتومی یا آسیب به عصب فاسیال دچار اختلال شده باشد و در نتیجه انرژی بیشتری به حلزون برسد.
بیماری های همراه با حساسیت شنیداری
- میگرن
- افسردگی
- سندرم استرس پس از سانحه
- ضربه به سر
- سندرم ویلیام
- ام اس
- دردهای عصبی
براساس مدل نوروفیزیولوژیک احتمالاً در بیش شنوایی سیگنال ورودی شنوایی در مسیرهای شنیداری subconscious دچار یک فرایند تقویت ناهنجار می شود، در نتیجه سیستم لیمبیک و سیستم عصبی اتونومیک به طور ثانویه فعال خواهند شد.
ارزیابی صدا بیزاری چگونه است؟
تشخیص بیش شنوایی یا صدا بیزاری با جمع آوری دقیق اطلاعات در تاریخچه گیری صورت می گیرد. علاوه بر انجام آزمایشات شنوایی که گاهاً اطلاعات مفیدی فراهم می کنند، عملکرد اعصاب کرانیال نیز باید بررسی گردد؛ زیرا تعداد قابل توجهی از بیماران مبتلا به بیش شنوایی اختلال در عملکرد اعصاب کرانیال به ویژه عصب فاسیال دارند.
تمامی تست های ادیومتریک در بیماران مبتلا به بیش شنوایی باید با احتیاط کامل صورت گیرد. توصیه می شود در این بیماران حتما LDL اندازه گیری شود. سایر تست هایی که در سطح LDL یا بالاتر از آن باشد تا حدامکان نباید انجام شود مانند رفلکس اکوستیک و پاسخ های برانگیخته شنوایی. بیماران مبتلا به هایپراکیوزیس نیز مانند بیماران مبتلا به وزوز گاهی نیازمند تصویربرداری مغزی هستند.
مواردی مانند علائم غیرقرینه، یافته های ادیومتریک غیرقرینه یا نشانه های نورولوژیک همراه با بیش شنوایی نیازمند تصویربرداری می باشند. روش هایی مانند MRI گاهاً با تولید شدت صدای زیادی همراه هستند به همین دلیل معمولاً از سی تی اسکن استفاده می گردد.
مداخله و درمان صدا بیزاری
بیشتر افراد مبتلا به بیش شنوایی یا صدا بیزاری به محیط ساکت پناه می آورند یا صدا را با استفاده از قالب محافظ گوش کاهش می دهند. کاهش ورودی صوتی باعث افزایش بهره شنیداری مرکزی می شود که حساسیت به بلندی صدا را تشدید می کند. باید توجه داشت استفاده از وسایل محافظتی فقط هنگام مواجهه با نویز های دارای شدت غیراستاندارد پیشنهاد می شود و در سایر مواقع توصیه نمی گردد.
هر اختلال همراه با صدا بیزاری باید توسط تیم درمان و همزمان با بیش شنوایی درمان شود. صدا درمانی به عنوان یکی از روش های درمان بیش شنوایی استفاده می شود که این درمان می تواند به صورت مجزا یا به عنوان بخشی از روش Tinnitus Retraining Therapy بکار گرفته شود. درمان های سایکولوژیک، نقش عمده ای در درمان بیماران مبتلا به بیش شنوایی مرتبط با اضطراب و افسردگی دارد. اگر بیمار به طور همزمان وزوز و بیش شنوایی را تجربه می کند ابتدا بیش شنوایی باید تحت درمان قرار گیرد، حتی اگر ریسک تشدید موقتی وزوز را افزایش دهد.
