جراحی برای اختلالات سرگیجه تنها در موارد خاصی که بیماری منیر، وستیبولار شوانوما (نورینوم استاتواکوستیک) یا فیستول پری‌لنفی به دارو جواب ندهد، پیشنهاد می‌شود. این گزینه معمولاً پس از ارزیابی دقیق توسط متخصص گوش و حلق و بینی و انجام تست‌های تشخیصی مانند MRI یا CT scan برای تشخیص علت دقیق سرگیجه مورد بررسی قرار می‌گیرند. درمان‌های جراحی می‌تواند شامل مایکروواسکولار دکمپرسیون، استابدکتومی یا دیگر اعمال جراحی گوش داخلی باشد که هدف از آن‌ها بهبودی علائم بیمار و کیفیت زندگی او است.
جراحی در اختلالات سرگیجه: گزینه‌ای در مواقع خاص
وقتی صحبت از درمان‌های پیچیده و جدی مانند جراحی به میان می‌آید، اختلالات سرگیجه می‌توانند چالش‌برانگیز باشند. جراحی معمولاً در نظر گرفته نمی‌شود مگر اینکه سایر گزینه‌های درمانی موثر واقع نشده باشند یا یک علت قابل درمان جراحی شناسایی شود.
جراحی‌هایی مانند مایکروواسکولار دکمپرسیون در درمان بیماری‌هایی مانند نورالژی تریجمینال مورد استفاده قرار می‌گیرد و می‌تواند گزینه‌ای برای درمان سرگیجه ناشی از فشار روی اعصاب وستیبولار باشد. استابدکتومی که در آن ساختارهای مشخصی از گوش داخلی برداشته می‌شوند، می‌تواند در بیماری منییر به کار رود. همچنین، در مواجهه با تومورهای گوش داخلی مانند وستیبولار شوانوما، جراحی می‌تواند راهکاری برای حذف تومور و کاهش علائم همراه باشد.
با این حال، هر جراحی خطرات و مزایای خاص خود را دارد و تصمیم‌گیری برای انجام آن باید پس از ارزیابی دقیق علائم، شدت بیماری، وضعیت کلی سلامتی بیمار و از همه مهم‌تر، مشاوره با متخصصان حاذق صورت گیرد.
روش های جراحی در اختلالات سرگیجه
کوکلئوساکولوتومی
روشی تخریبی است زیرا میزان زیادی افت شنوایی حسی-عصبی پس از جراحی به وجود خواهد آمد. این روش می تواند تحت بی حسی موضعی صورت پذیرد بنابراین در سالمندان که شنوایی و وضعیت سلامت عمومی ضعیفی دارند قابل استفاده می باشد.
جراحی ساک اندولنفاتیک
این روش غیرتهاجمی است و در بیماران منیر کاربرد دارد که شنوایی شان قابل حفظ باشد. اساس این روش برمبنای تخلیه مایع اندولنف اضافی به درون ماستوئید یا مایع مغزی نخاعی می باشد.
لابیرنتکتومی (Labyrinthectomy)
شامل حذف استخوانچه رکابی و تخلیه محتوای وستیبولار است. در بیماران مبتلا به سرگیجه ناتوان کننده ای که شنوایی شان غیرقابل حفظ است و نیز در بیمارانی که وضعیت سلامت پایینی داشتند به کار گرفته می شود. این روش طی بیهوشی عمومی انجام خواهد شد زیرا با سرگیجه شدید همراه است.
نورکتومی دهلیزی یکی دیگر از روش های جراحی در اختلالات سرگیجه است
یک روش تخریبی است که منجر به قطع آوران ارگان انتهایی دهلیزی و افت شنوایی می شود (قطع کامل عصب دهلیزی به صورت انتخابی).
در طی سالیان روش های متعددی برای قطع عصب دهلیزی معرفی شده اند که شامل رویکرد رترولابیرنتی، روش رتروسیگموئید، رویکرد حفره مغزی میانی و روش ترانس لابیرنتی است. این روش در بیمارانی با سرگیجه شدید استفاده می شود که درمان دارویی و روش ساک اندولنفاتیک پاسخ نداده است و بیمار دارای شنوایی طبیعی و قابل حفظ باشد.
گاهی این روش اولین انتخاب در بیمارانی است که بیماری پیشرفته دارند.
جراحی در مبتلایان به BPPV (سرگیجه خوش خیم وضعیتی)
عمده این بیماران می توانند به نحو موثری توسط توانبخشی در کلینیک سرگیجه بهبود یابند. با این حال درصد کمی از بیماران نسبت به درمان مقاوم هستند و نیاز به جراحی پیدا می کنند.
در این موارد از دو تکنیک استفاده می شود:
نورکتومی سینگولار (قطع عصب آمپولای خلفی) و مسدود نمودن مجرای نیمدایره خلفی. با این حال میزان استفاده از روش جراحی از اوایل دهه ۱۹۹۰ به دلیل بهبود علائم در پی درمان های پزشکی مرسوم کاهش یافته است.
تکنیک جراحی در این موارد دشوار است و با ریسک افت شنوایی همراه است. جراحی در بیمارانی که علائم راجعه یا مزمن ناتوان کننده دارند و در صورتیکه راهی غیر از درمان های تهاجمی وجود نداشته باشد استفاده می شود.
همچنین باید عدم درمان با روش های مرسوم تایید گردد که شامل عدم درمان با مانورهای درمانی و تداوم علائم برای مدت بیش از ۱ سال است. جراحی در دوره حاد حملات اوتیت میانی، کنترااندیکاسیون دارد. اخیرا محققین بر روی دستگاه های ایمپلنت ضد سرگیجه کار می کنند که سیستم تعادلی را برای مبارزه با سرگیجه مقاوم به درمان تنظیم خواهد نمود.
درمان های جراحی در اختلالات سرگیجه
اگرچه جراحی در اختلالات سرگیجه آخرین اقدام درمانی است اما، درمان توانبخشی و مدیریت پزشکی به عنوان درمان های اصلی اختلالات سرگیجه به شمار می آیند. با این حال زمانیکه در بیماری شواهدی مبنی بر وجود اختلال گوش داخلی وجود داشته باشد، درمان های مرسوم ناموفق بوده و فرد به دنبال درمان قطعی است. در این صورت می توان از روش های جراحی استفاده نمود.
روش های مختلف جراحی در طول سالیان ایجاد شده اند مانند جراحی ساک اندلنفاتیک، لابیرنتکتومی، نورکتومی دهلیزی، نورکتومی سینگولار و امروزه نیز ایمپلنت های دهلیزی.
بیماری های تعادل و سرگیجه که توسط جراحی مدیریت می شود شامل بیماری منیر، سرگیجه حمله ای وضعیتی خوش خیم، نوریت دهلیزی و لابیرنتکتومی مزمن می باشد. سرگیجه یک پدیده شایع در کلینیک ها است و برای تشخیص علت سرگیجه باید ارزیابی های جامعی صورت بپذیرد.
عمده بیماران را می توان با رژیم غذایی کم نمک، دیورتیک ها و وازودیلاتورها و در موارد حاد به وسیله مهارکننده های دهلیزی کنترل نمود. استفاده از کورتیکواستروئیدها در زمان تشدید حاد علائم مانند نیستاگموس و یا زمانیکه شک به علت اتوایمیون داریم می تواند مفید باشد.
تزریق اینتراتیمپانیک جنتامایسین اخیرا رواج یافته است و در بیمارانی که داروهای ضدسرگیجه نمی توانند علائم را کنترل نمایند مورد استفاده قرار می گیرد. می توان روش های مختلف جراحی را بر اساس آسیب رساندن به سیستم شنوایی یا آسیب نرساندن به این سیستم دسته بندی نمود. انتخاب هر یک از این روش ها باید بر اساس میزان باقیمانده شنوایی، سن فرد، عوارض احتمالی و میزان موفقیت جراحی باشد.
